Bij coaching bij een burn-out is het van belang om op onderzoek te gaan naar ‘de vraag achter de vraag’ dus ik heb uit ervaring geleerd om niet echt stil te staan bij de coachvraag zoals die wordt geformuleerd door de cliënt. Immers, door je te veel te focussen op deze vraag wordt het risico gelopen dat er te veel al op voorhand wordt uitgesloten en kan voorbij worden gegaan aan sommige ‘antwoorden’, simpelweg omdat die antwoorden niet passen bij de in eerste instantie gestelde ‘coachvraag’.

Of anders gezegd: door je te veel op ‘het probleem’ te richten (de burn-out) zal het probleem niet verdwijnen omdat er een diepere oorzaak aan ten grondslag ligt (het trauma), wanneer deze diepere oorzaak niet aangepakt wordt zal het probleem (de burn-out) steeds weer terugkomen.

Juist door deze aanpak zie ik in mijn praktijk dat er vaak sprake is van ‘onbewust psychotrauma’: trauma’s die eigenlijk door cliënt zijn vergeten, verdrongen of worden beschouwd als ‘niet relevant’ bij het ontwikkelen van een burn-out. Coaching bij een burn-out kan daardoor onverwacht terecht komen bij een trauma-deel waaraan gewerkt moet worden om te ondersteunen bij het oplossen van de burn-out. Voor mij persoonlijk ligt hier ook precies de scheidslijn tussen coaching (‘wat heb jij nodig om iets te bereiken’) en therapie (‘hoe kan ik jou als therapeut helpen, bijvoorbeeld om iets uit het verleden op te ruimen’).

De term psychotrauma verwijst naar een zeer ingrijpende of schokkende ervaring, of een reeks van dergelijke ervaringen. Maakt iemand zoiets mee, dan bestaat de kans dat hij een Psychotrauma- en/of stressor gerelateerde stoornis ontwikkelt die een enorme weerslag kunnen hebben op het persoonlijke leven van de cliënt [Bron: GGZ Standaarden].

Aan mijn cliënten leg ik uit dat dergelijke traumatische ervaringen (of beter: levensbepalende gebeurtenissen) feitelijk een onbewuste energielek vormen die de energiebalans negatief laat uitslaan (dus meer energieverbruik dan energieopbouw) wat dan weer leidt tot een burn-out.